EXPEDITARE Canem

EXPEDITARE Canem

vox Forestariis familiaris. LL. enim Forestarum cautum erar, ur accolarum atque adeo ipsorammer Foreltariorum canes expeditarentur, ne cervos aut lepores regios venarentur, sed ad insequendas feras minus pernices idoneique essent. Fiebar autem id vel abscissione trium orrellorum, seu unguium pedisanterioris, puta iuxta ipsam cutem, vel excisione montis pedis, quem pellotam vocant: Arque its expeditatas habere molossos, et maiores omnescanes, qui in sorestis degunt, tenentur, sub poena 3. solid. 4. den. Regi pendendorum; renovandaque expeditatio quovis triennio, iuxta L. Ioh. Regis Angl. p. 180, et Edw. l. de Forestis, quae exstat apud Match. Paris. A. C. 1215. Quam antiqua haec consuetudo sit, patet ex LL. Canuti Regis de Foresta. c. 31. et 32. ubi gemiseissio appellatur, Angl. vero horing, ut et ex LL. Henrici I. de Foresta c. 17. ubi miscra canum expeditatio dicitur. Sed et de eodem Henrico sic Ordericus Vitalis l. 11. Omnem scrarum venationem totuis Angliae sibi peculiarem vindicavit. Pedes etiam canum, qui in vicinia silvarum morabantur, ex parte praecidi fecit etc. Istiusmodi porro expeditatis canibus, qui integros pedes habent, opponuntur in Monastico Anglic. Tom. Il. p. 165. apud Carol. du Fresne.